Is Game verslaving een probleem? Mijn verhaal

In het voorjaar van 2009 heb ik onderstaande tekst gepost als reactie op een artikel over Game verslaving. Volgens de minister viel het wel mee met de omvang van dat probleem. In mijn leven viel het niet mee (zeg ik met de wijsheid van achteraf)…

Is gameverslaving een probleem?

Mijn verhaal

1 april 2009

Ik kan niet voor anderen spreken, dus houd ik het maar bij mezelf.

Ik ben jarenlang game verslaafd geweest. Dat label ‘verslaafd’ geef ik, omdat het in mijn ogen “excessief en overmatig” was. Ik heb (en had toen) gewoon een baan, gezin, sport, kerk. Geen a-sociaal leven dus, maar bij mij was er daarom niet minder sprake van een verslaving. De computer en met name gaming beheerste wel (zonder dat ik het doorhad!!) mijn leven.

– Mijn eigenwaarde hing af van het wel of niet winnen van een game/ronde. Ik speelde met name CoD, Fifa, Football Manager. Als ik een wedstrijd verloor, liep ik daarna te chagrijnen tegen mijn kinderen, want ik voelde me te kort komen.
– ‘s Nachts, of eigenlijk ieder moment van de dag, lag ik te denken welke transfers ik kon doen of welke opstelling, tactiek, enzo.
– Ieder ‘vrij’ moment zat ik achter de PC of Xbox. Doordeweeks kwam dat neer op 3 – 4 uur per avond (overdag was ik werken), in het weekend soms wel 6 uur per dag.
– Ik voelde me (achteraf gezien) vaak schuldig, vanwege het verdoen van mijn tijd met nuttelose computer games.

Ik betwijfel of ik de enige ben, nee ik weet zeker dat ik niet de enige ben.

Shift+Delete

Ik ben ermee gestopt, van de ene op de andere dag. Want ik zag (en werd er Subtiel op gewezen) dat dit niet langer kon. De enige remedie: shift+delete, alles.
Ik liet één spelletje staan, onschuldig, dacht ik. NOT: binnen een week zat ik uren te bouwen in Transport Tycoon (oeps, dat verraad mijn leeftijd ;) ). Ik schrok, en maakte mijn keuze definitief, nog één keer shift-delete.

Was daarmee alles voorbij? Helaas, toen begon het pas. De strijd om in elk verloren uur je gedachten te controleren en niet aan gamen te denken. Vooral de weekenden waren erg, helemaal als je voetbalwedstrijd weer eens afgelast wordt: sh*t wat moet ik met die tijd gaan doen.
Pas na maanden (nu, want zo lang is dit nog niet geleden) begin ik er vrij van te komen en breng ik met plezier meer tijd door met mijn gezin en vrienden.

Waarom zo radicaal, is gamen/computeren dan fout? Nee, niet per definitie. Het is wel een verantwoordelijkheid (hoor ik daar een Balkenende…) die je aan moet kunnen, moet leren kunnen. Mijn ouders hebben dat onderschat, daar ligt een belangrijke oorzaak. Maar ikzelf heb het ook onderschat. Dus dan moet je radicaal zijn: kun je de verantwoordelijkheid niet aan, of wil je dat niet steeds hoeven? Breek ermee!

Doe hiermee wat je goeddenkt.
Groet,
C.

Zie ook de originele post over game verslaving op tweakers.net. Dit is een blog wat ik oorspronkelijk in 2010 geschreven en gepubliceerd heb, dus misschien had je het al eerder gezien. Ik heb de tekst herzien en opnieuw gepost.