Laatst had Chris heerlijk gekookt en riep hij iedereen aan tafel. Ik was nog bezig, even mijn mailtje aftypen. Toen ik beneden kwam zat hij met de kinderen te bidden. Ik wist niet wat me overkwam. Waarom wachten jullie niet even? Ben ik niet belangrijk ofzo? Natuurlijk wist ik wel dat dat onzin was, maar toch…!
Het gezin waarin je opgroeit functioneert als een soort brilletje waardoor je de wereld ziet. Wat belangrijk was in je eigen gezin vroeger, is vaak ook nu nog iets waar je aan vast houdt. Het zijn dingen waar je niet bewust over nadenkt, onbewust heb je ze als waarheid aangenomen.
Zo groeide Chris op in een gezin met 10 kinderen. Als het eten klaar was werd er met een vork op de verwarmingsbuizen gerammeld, snel gevolgd door het slaan van kamerdeuren en gestommel op de trap. Was je te laat aan tafel, dan vond je de hond in de pot.
Bij ons was het ‘Aan tafel!’ een soort teken dat het eten bijna klaar was en de tafel gedekt kon worden. We maakten onze dingen even af en een paar minuten later schoof iedereen aan. Tijdens het bidden kookte het eten nog even door en daarna werd het pas op tafel gezet.
In de afgelopen 19 jaar hebben we veel van dit soort momenten gehad. Soms onbenullige ruzies over ongeschreven regels en verwachtingen die we niet uitspraken. Tijdens onze relatie coaching zien we steeds weer dat we daar niet de enigen in zijn. Tijdens onze meest recente huwelijksworkshop vroeg een stel of we de ruzie niet even helemaal uit wilde spelen, dan hadden zij hem ook gelijk opgelost ;-).
Soms vraagt het wat creativiteit om het brilletje van de ander te begrijpen. Het kan wat frustratie opleveren, maar tegelijkertijd ook heel bevrijdend zijn als je begrijpt waar de ander vandaan komt.
Hoe verschillend zijn jullie brilletjes? Beschrijf aan elkaar (of aan je kinderen) eens hoe dingen er vroeger bij jullie thuis aan toe gingen denk aan: eetgewoontes, huiswerk, geld,